Características
A súa cuncha está formada por dúas valvas iguais, unidas por un ligamento que posibilita a súa apertura e peche. As súas cunchas son máis fráxiles que as doutras partes da ría de Arousa, e de aí vén o seu alto rendemento en carne. A coloración das súas cunchas oscila entre as cores claras e azulados con tons marróns ou grises, aínda que tamén poden presentar manchas escuras irregulares. Cunha superficie rugosa, presenta liñas radiais en forma de retículas, e, á vez, unhas estrías de crecemento moi marcadas (unha característica distintiva con respecto a outras especies como a ameixa babosa ou a fina). Ademais, pódense ver partes da cuncha onde as liñas se cruzan entre si formando unha especie de pequenas cuadrículas, que tamén son un sinal distintivo desta especie.
A lúnula, a diferenza de especies doutros lugares, é de forma máis redondeada. Tanto o umbo como a lúnula presentan un ligamento externo. As liñas que comezan desde o primeiro, denominadas costelas, son pronunciadas. A zona do umbo pode presentarse en cor branca, diferenciándose do resto da valva.
Respecto á súa anatomía interna, este bivalvo tamén amosa trazos distintivos en comparación con outras ameixas. Por exemplo, os sifóns están unidos as tres cuartas partes da súa lonxitude desde a súa zona interna. O sifón inhalante, cuxa función é inxerir a auga e o alimento, conta no extremo con tres fileiras de tentáculos. Do mesmo xeito que outros moluscos, os sifóns dispoñen dunha forma tubular e son retráctiles, pois estíranse e encóllense. Realizan a función de filtración xunto coas branquias.
No seu sistema muscular, á parte do pé, destaca os músculos adutores, anterior e posterior, que están inseridos nas valvas e se encargan de abrilas ou pechalas. Posúe un manto que cobre as branquias e o aparello dixestivo presenta unha superficie rugosa, a diferenza doutras ameixas, que é liso.
Desenvolvo
As características biolóxicas que posúe favorecen o seu desenvolvemento. Comprobouse que en augas cálidas de ata 20º C ou máis, a ameixa xapónica incrementa o seu crecemento aumentando a súa filtración, mesmo ata catro veces máis que na súa actividade normal.
De feito, as estrías que presentan nas cunchas son indicativas da rapidez dese crecemento. Ademais, a riqueza das augas dos parques de cultivo de Carril estimula o seu crecemento debido á calidade dos seus nutrientes.
A través do seu pé musculoso en forma de machada, a ameixa xapónica vaise soterrando na area ata uns 7 ou 8 centímetros de profundidade. Dentro dos parques de cultivo, debido aos coidados que recibe dos acuicultores, ten un comportamento diferente de crecemento e engorde que no seu hábitat natural. O alimento conségueo filtrando a auga do mar por unha especie de sifón.
Recollida da ameixa artesanal
A ameixa japónica co selo distintivo de “Ameixa de Carril” críase artesanalmente nos parques de cultivo de Carril na ría de Arousa e ten tras de si unha tradición mariñeira de máis de 40 anos no noso país.
A súa recollida realízase xeralmente a pé -aínda que tamén se poden usar barcos de apoio- utilizando ferramentas artesanais como raños, rastros ou angazos. Estes serven para actuar sobre o leito mariño e sacar del este prezado bivalvo.
O tamaño mínimo normativa vixente para a comercialización da ameixa xapónica é de 35 milímetros. Ditas dimensións están supervisadas pola organización e responden ás directrices da Orde do 27 de xullo de 2012 da Comunidade Autónoma de Galicia. Por tanto, todos aqueles exemplares que non cheguen a este mínimo son devoltos ao mar para que continúen o seu proceso de desenvolvemento e crecemento.
Propiedades nutricionais
As especies distinguidas co selo “Ameixas de Carril dos Parquistas de Carril” salientan polas súas propiedades nutricionais. A diferenza doutros bivalvos cultivados en diferentes zonas, está demostrado que contan con ata un 40% menos de colesterol, á vez que rexistran un 42% máis de rendemento en carne. Isto débese a que se desenvolven nunha contorna natural moi especial, cuxas características fan que se diferencien en termos de calidade con respecto a especies doutras zonas.
A súa carne resulta algo máis dura que a da ameixa fina e a babosa e é máis resistente cando se atopa fóra da auga, o que alonga a súa vida útil. Esta última característica supón unha vantaxe para o transporte. Aínda así, a súa textura e sabor resultan inigualables.
A ameixa xapónica destaca por ser tamén rica en proteínas. Entre os nutrientes que achega salientan o sodio, o calcio, o fósforo, o potasio e o ferro.